ဒီေရ သတင္းမ်ား

ေရႊလီမီးသည္ မီးအားျပည့္ေသာ္လည္း ပံုမွန္ မလာျခင္း၊ ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ လွ်ပ္စစ္မီးႏွင့္ အလုပ္လုပ္သူမ်ား အေနျဖင့္ လုပ္ငန္း မတြင္က်ယ္ေၾကာင္း လုပ္ငန္းရွင္မ်ား က ဆိုသည္။

“က်ေနာ္တို႔အလုပ္မွာ အဓိကကေတာ့ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ပါပဲ၊ တခ်ိန္လံုးမီးလာေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္၊ အဲဒီ လို မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လာလိုက္ ပ်က္လိုက္နဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြေရာ အလုပ္သမားေတြပါ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရ တယ္၊ အလုပ္လည္း မတြင္ဘူး”ဟု မူဆယ္ၿမိဳ႕မွ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ တဦးက ေျပာသည္။

ေထာ္လာဂ်ီမ်ား ကိုတပ္ဆင္ေရာင္းခ်သည့္ လုပ္ငန္းရွင္ တဦးက“တရုတ္မီး ဆိုရင္ မီတာေဘာက္စ္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ ေရွာက္ခေတြ ဘာေတြလည္း ဘာမွ ေပးစရာမလိုဘူး၊ ေရႊလီမီးသံုးရမယ္ဆိုမွ ဘာေၾကး၊ ညာေၾကး၊ ၿပီးေတာ့ မီးလည္း မမွန္ဘူး၊ အတင္း သံုးခိုင္းလို႔သာ သံုးေနရတယ္”ဟု ဆိုသည္။

ေရခဲစက္ပိုင္ရွင္ တဦးကလည္း“အရင္ တရုတ္မီး သံုးေနတုန္းကဆိုရင္ ဘာမွျပႆနာမရွိဘူး၊ ဒီ ေရႊလီမီး ကို မယူလို႔လည္း မရေတာ့ သံုးေနရတာေပါ့၊ ေစ်းကလည္း ပိုႀကီးေသးတယ္၊ အဆင္လည္းမေျပဘူး”ဟု ဆိုသည္။

ယင္းစီမံကိန္းမွ လွ်ပ္စစ္မီးကို ၂၀၀၉ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းတြင္ စတင္ျဖန္႔ျဖဳဴးေပးႏိုင္ေသာ္လည္း ယင္းစီမံကိန္းအနီးရွိ ၿမိဳ႕မ်ား ျဖစ္ေသာ မူဆယ္ႏွင့္ နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕တို႔ကို ယခုႏွစ္ ဧၿပီလမွသာ လွ်ပ္စစ္မီး ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ စတင္ျဖန္႔ျဖဴးခ်ိန္တြင္ မီတာခကို တရုတ္ ယြမ္ေငြျဖင့္ ေပးေဆာင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုလအကုန္တြင္ ျမန္မာက်ပ္ေငြျဖင့္သာ ျပန္လည္ေပးေဆာင္ရမည္ဟု မူဆယ္ၿမိဳ႕ခံ တဦးက ဆိုသည္။

မူဆယ္၊ နမ့္ခမ္းႏွင့္ ပန္ဆိုင္းၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ေရႊလီေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းမွ လွ်ပ္စစ္မီး အတြက္ တယူနစ္လွ်င္ တရုတ္ေငြ ၂ ယြမ္ (၃၁၄ က်ပ္) ေပးေဆာင္ရသည္။ ေဒသခံမ်ား ယခင္က အသံုးျပဳသည့္ တရုတ္မီး အတြက္ တယူနစ္လွ်င္ ၁.၂ ယြမ္ ခန္႔သာ ေပးေဆာင္ၾကရေၾကာင္းလည္း မူဆယ္ၿမိဳ႕ခံက ေျပာသည္။

ေရႊလီေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္းမွ လွ်ပ္စစ္မီးကို လားရွိဳး၊ မႏၱေလး စသည့္ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ပါ ျဖန္႔ျဖဴးေပးရန္အတြက္ လွ်ပ္စစ္ မီးႀကိဳးမ်ား သြယ္တန္းေနၿပီျဖစ္ၿပီး လားရွိဳးၿမိဳ႕ရွိ ေနရာအမ်ားစုတြင္လည္း ေရႊလီမီးကို အသံုးျပဳေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရ သည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းၿမိဳ႕မ်ားတြင္ နယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားကဲ့သို႔ အတင္းအက်ပ္ သံုးစြဲေစျခင္းမ်ိဳးမ်ားမရွိေၾကာင္း သိရွိရသည္။

“ဒီမွာကေတာ့ မီတာခကို ျမန္မာေငြနဲ႔ပဲ ေဆာင္ရပါတယ္၊ ေရႊလီမီးကိုေရာ အရင္တုန္းက သံုးေနတဲ့မီးကိုေရာ အစိုးရ EPC ကပဲ စီမံခန္႔ခြဲတာပါ၊ ဒီမွာရွိတဲ့ ဆီစက္ အမ်ားစု ကေတာ့ ေရႊလီမီးက ေစ်းပိုႀကီးတဲ့အတြက္ အသံုးျပဳဖို႔ ဘယ္သူမွ မေလွ်ာက္ၾကေတာ့ဘဲ အရင္တုန္းကရွိတဲ့ ပါဝါမီတာကိုပဲ ဆက္သံုးပါတယ္”ဟု လားရွိဳးၿမိဳ႕ခံတဦးက ေျပာသည္။

ေရႊလီေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္း အမွတ္ (၁) သည္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕ႏွင့္ ၁၇ မိုင္အကြာတြင္ တည္ရွိသည္။ စီမံကိန္း အမွတ္ (၂) ႏွင့္ (၃) တို႔မွာ မိုးမိတ္ၿမိဳ႕အနီးတြင္ တည္ရွိၿပီး ၎စီမံကိန္းမ်ားမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနဆဲ ျဖစ္ ေၾကာင္း ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ပေလာင္ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ား အစည္းအရံုး (TSYO) မွ မိုင္ေအာင္ကိုက ေျပာသည္။

စီမံကိန္း အမွတ္ (၁) မွ ႏွစ္စဥ္ ၄၀၃၃ ဂီ်ဂါဝပ္(GWh)ထုတ္လုပ္ႏိုင္မည္ျဖစ္ၿပီး ယင္းစီမံကိန္း တခုတည္း အတြက္ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၈၅ သန္း ကုန္က်ခဲ့သည္ဟု TSYO ၏ အစီရင္ခံစာတြင္ ေဖာ္ျပ ထားသည္။

ေရႊလီေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္း အမွတ္ (၁)ကို ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွ စတင္ကာ စီမံကိန္းအတြက္ ေနရာေဒသရွင္းလင္း ျခင္း၊ ေက်းရြာမ်ားအား ေရႊ႕ေျပာင္းေစျခင္း စသည္တို႔ကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ စီမံကိန္း စတင္ လည္ ပတ္ ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။

စတင္ ဖြင့္လွစ္ခ်ိန္တြင္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံဘက္သို႔ လွ်ပ္စစ္ ျဖန္႔ျဖဴး ေပးျခင္း မရွိဘဲ တရုတ္ႏိုင္ငံ ဘက္သို႔သာ ျဖန္႔ျဖဴး ေပးခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ တြင္းသို႔ ယခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွသာ ျဖန္႔ျဖဴးေပးႏိုင္ခဲ့သည္ဟု မိုင္ေအာင္ကိုက ေျပာသည္။

ယင္းစီမံကိန္းမွ ရရွိလာမည့္ လွ်ပ္စစ္မီးကို နမၼတူ သတၳဳမိုင္း၊ မံုရြာ ေၾကးနီမိုင္း၊ သပိတ္က်င္း နီကယ္မိုင္းတို႔ကို ေပးပို႔မည္ဟု စြမ္းအင္ ဝန္ႀကီးဌာန၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားတြင္ပါဝင္သည္ဟုTSYO ၏ အစီရင္ခံစာတြင္ ပါရွိသည္။

ေရအား လွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းကို တရုတ္ႏိုင္ငံ ယူနန္ျပည္နယ္ အႀကီးစား စက္မႈပစၥည္း သြင္းကုန္- ထုတ္ကုန္ ကုမၸဏီ လီမိတက္ (YMEC) ႏွင့္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေအးရွားေဝါလ္ကုမၸဏီ ကလည္း လမ္းေဖာက္သည့္ လုပ္ငန္းပိုင္းမ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္ဟု မိုင္ေအာင္ကို က ဧရာဝတီသို႔ ေျပာသည္။

source by : ဧရာဝတီ